Kan dolaşımını, sağlamak gibi vücut için vazgeçilmez bir görevi ifade eden organa isim olan kalp, kelime itibariyle Türkçemizde bir yönüyle; gönül, iç, ruh, sevgi, muhabbet,

İfrat ve tefrit noktalarından uzak, sınırları ilahi mesajın kalemiyle çizilmiş bir eğlence ve dinlenme anlayışının fıtrî bir ihtiyaç ve olgu olduğu aşikardır. Bu olguyu din

Ahsen-i takvim üzere yaratılan insanoğlunun(1) başı boşluğa terk edilmedigi(2), kendisine ruhundan üfleyen(3), yerin ve göğün sahibi mutlak kudrete, can emaneti alınıncaya değin ibadet etmesi gerektigi(4)

Kelime itibariyle ulaşmak, vasıl olmak manalarına gelen ve „v-s-l“ kökünden masdar olan sıla ile, acımak, şefkat duymak ve ayrıca akrabalık, hısımlık, yakınlık, karabet gibi manaları

Türkçe’mizde doğru ve gerçek sevgi, kalp temizliği ve samimiyet manalarında kullanılan ihlas kavramı(1), aslında Yaratan ile yaratılan arasında kurulu olan, her karesinde aşk-ı İlâhî’nin koklandığı

Herhangi bir kimse hakkında huzurunda söylendiğinde kişinin hoş görmeyeceği veya rahatsız olacağı şeyi onun gıyabında zikretmek olarak tarif edilen gıybet, ahsen-i takvim üzere yaratılan insanın 1 ,